Wiosenne mierzenie siły rodziny

Siłę rodziny mierzy się w ramkach. Ale należy oceniać to poprawnie! Marka czerwi mniej więcej po elipsoidzie. Na środkowych ramkach elipsy są większe, maleją ku zewnętrznym ścianom gniazda. Liczy się tylko czerw obsadzony przez pszczółki, które go ogrzewają.

Należy policzyć powierzchnię czerwiu na każdej elipsie (∏r1r2) i dodać powierzchnie do siebie. Na 1dm2 liczymy 800 komórek (po 400 z każdej strony plastra). To daje nam rzeczywistą liczbę robotnic za 3 tygodnie.

Znaną powierzchnię podzielić przez pole powierzchni ramki - i będziemy wiedzieć, ile ramek czerwiu rzeczywiście znajduje się w ulu.

Wg wykładu „Prawo rozwoju rodziny pszczelej” 1dm2 czerwiu może dać (po 21 dniach) 3dm2 pszczoły obsiadającej plaster (współczynnik „n” → znakiem tego w następnym rozdaniu (po 21 dniach) matka może zaczerwić 3dm2, by po 21 dniach otrzymać 9dm2 młodej pszczoły. I tak dalej. O ile pszczelarz jest umiejętny.

Planowanie rozwoju rodziny pszczelej zatem powinno się zacząć od wyznaczenia daty szczytowej liczebności (osiągnięta szczytowa liczebność utrzymuje się do końca sezonu), a następnie odliczać wstecz wg prawidła rozwoju pszczoły:

• 21 dni od złożenia jaja do wygryzienia się robotnicy
• 10-21 dni młoda robotnica pracuje w ulu → po tym okresie może wylecieć na zadania terenowe (przede wszystkim pozyskiwanie nemtaru i pyłku).
• 21-14 dni starsza robotnica pracuje poza ulem (w sezonie letnim)
• czyli robotnica żyje max 5 tygodni.

Czyli można to zaplanować zliczając wstecz cykle rozrodcze:

Jeżeli S1 to finał pierwszego obrotu rozrodczego (czyli liczba pszczół dojrzała po pierwszym wiosennym czerwieniu), S2 to finał drugiego obrotu rozrodczego, a S3 to przykładowy moment zakończenia trzeciego obrotu, po którym rodzina pszczela ma osiągnąć szczyt wielkości, to liczymy to tak:

S2 = S1 * n
S3 = S2 * n
n = współczynnik rozrodczości 

Współczynnik rozrodczości może wynosić od 0 (gdy matka zniknęła lub jest bardzo stara - jeżeli nie dostanie nowej matki, to wyginie) do 4 (absolutne mistrzostwo). Niezłym wynikiem jest 3.

• woda
• węglowodany
• białko
• ciepło

Stwierdzono, że większość rodzin pszczelich cierpi na pragnienie pod koniec zimy. Z tego powodu ograniczają czerwienie. Brak miodu lub pierzgi ogranicza wzrost czerwiu. Ciepło jest niezbędnym warunkiem, by matka zaczęła czerwić. Podobno nawet 50 lat temu ćwiczono z podgrzewaniem uli grzałkami (inż Siudalski, grzał do 15kW na ul), co pozwalało osiągnąć pik rozrodczości w połowie maja, co pozwalało w pełni wykorzystać rzepak, a całkiem nieźle ugryźć klon polny.

Każdy z w.w. czynników jest decydujący o powodzeniu eksplozywnego rozwoju rodziny pszczelej. Niedobór na wiosnę jednego z nich rozwój ten spowalnia lub wręcz uniemożliwia.

Wodę ul może pochłaniać w ilości nawet 1l tygodniowo. Węglowodany można dostarczyć w postaci ciasta cukrowego z dodatkiem miodu. Dawniej pszczelarze odkładali pewną ilość miodu, aby podkarmiać nim pszczoły na wiosnę. Białko to pierzga. Od niedawna umieją substytuować pierzgę mąką sojową, ale pod warunkiem, że pierzga występuje w ulu. Ciepło uzyskuje się przez odpowiednie ścieśnienie przestrzeni dla zmniejszającej się rodziny szykującej się do zimowego kłębu. Jeżeli zostanie zbyt wiele miejsca - to więcej miejsca robotnice muszą ogrzewać. W razie czego warto dokonać korekty wczesną wiosną-późną zimą, co się uda, jeżeli zostanie zrobione szybko.

Jak wykazano w I części w.w. wykładu, w jakichś arcymądrych badaniach stwierdzono, że wziątek z ula rośnie wykładniczo z masą rodziny pszczelej:

1. rodzina 1kg daje 7kg miodu w ciągu sezonu
2. rodzina 3kg daje 49kg miodu w ciągu sezonu

Zatem warto w razie czego łączyć słabe rodziny, bo z jednej silnej jest więcej wziątku niż z 6 słabych. Jeżeli nie uda się wyżej opisana sztuczka z „podgrzewaniem” rozwoju (z różnych przyczyn).

Oczywiście w trakcie sezonu duża i silna rodzina wykazuje skłonność do rojenia - zatem warto wtedy pobierać z niej odkłady i w ten sposób mieć z czego działać w następnym sezonie.

Oczywiście - jeżeli komuś tak bardzo zależy na miodzie…